Wodospad Niagara.

Godzina 4 rano. Budzik nieubłaganie pokazuje, że czas wstać. Dwie przesiadki by dojechać do jednego z cudów natury złośliwie przypominają, że nie ma czasu na spanie.
Wsiadamy do autobusu.
Złe wypowiedzenie nazwy miasta „Buffalo” i Pan kierowca nie rozumie gdzie chcemy jechać. Rany Boskie jest 5 rano, czego on oczekuje? Niech zawiezie nas tam gdzie chcemy i niech nie jedzie po dziurach, bo chcemy się jeszcze troszkę wyspać.

W Buffalo przesiadka i już mkniemy zobaczyć jedną z najbarwniejszych granic między USA, a Kanadą.

Wjeżdżając do miasta już z daleka widać ogromne opary unoszące się w powietrzu.  To znak charakterystyczny miasta Niagara Falls.
Wchodzimy  do parku narodowego, odbieramy nasze Niagara Pass.
Dzień dobry Wszystkim! Oto Wodospad Niagara! Wysoki na 50 metrów i szeroki na 1200 metrów „stwór natury”.
Ale… czy komuś go trzeba przedstawiać?

Ten cud natury znajduje się na rzecze o tej samej nazwie, płynącej między dwoma jeziorami, które rozłożyły się na granicy amerykańsko – kanadyjskiej.  Jezioro Erie i jezioro Ontario różni od siebie około 100 metów wysokości i dwie kaskady, tworzące płyty wodospadu. Z całości powstają trzy węższe wodospady : Horseshoe (czyli Podkowa), Bridam Veil (Welon Panny Młodej) i American (Amerykański). Wszystkie robią imponujące wrażenie.

Już  przed wyjazdem w Internecie przeczytaliśmy, że to część Kanadyjska jest o wiele bardziej atrakcyjna, gdyż ma się z niej widok na Niagarę od frontu.  Od strony amerykańskiej wodospad widziany jest bokiem i mimo, że Park robi co może by urozmaicić widoki, budując platformy i organizując wycieczki, my bardzo żałowaliśmy, że jesteśmy po tej „gorszej stronie”. Niestety kolejka do przejścia była długa, załatwianie formalności bardzo nużące – odpuściliśmy więc. Trochę żałujemy.

Byliśmy tam stosunkowo wcześnie więc postanowiliśmy początkowo upoić się spokojem i brakiem turystów.  Odwiedziliśmy punkty widokowe, przeszliśmy się mostkami, pojeździliśmy malutką kolejką rozwożącą w najciekawsze zakamarki Parku, porobiliśmy zdjęcia, poszliśmy na platformy by podziwiać potęgę Wodospadu i w końcu, po jakiś 2 godzinach zaczęliśmy „Niagarę oczami turysty”.

Chcieliśmy wykorzystać wszystkie uroki strony amerykańskiej, a dzięki Niagara Pass było to możliwe.

Nie jesteśmy zwolennikami zorganizowanych wycieczek jednak Maid of the Mist  – czyli rejs małą łódeczką, jest wart czekania w długiej kolejce! Przejażdżka ta daje uciechę od 1848 roku, a odkąd ją uruchomiono miliony ludzi przeżyło zetknięcie z wodospadem twarzą w twarz.

Gdy grupa przemoczonych turystów opuściła statek to my zajęliśmy ich miejsce. Wchodząc na pokład otrzymaliśmy super niebieskie wdzianko. Ubraliśmy je od razu bo było czaderskie ( nie dlatego, że przewidywaliśmy że może nam się do czegoś przydać), ale byli śmiałkowie, którzy pelerynkę od razu wsadzili do swojej torby.
Dumnie przygotowałam swój aparat, a mijane wcześniej znaki mówiących o zakupie wodoodpornej obudowy nie były mi straszne! (Nie wiem kto bardziej się zdziwił turyści, którzy schowali pelerynkę z pewnością, że nie będzie im potrzebna, czy ja łudząca się, że woda uderzająca z wysokości 50 metrów  nie dotknie mojego aparatu).

W miarę zbliżania się do grzmiących wód napięcie na statku rosło. Pył, woda, wiatr to wszystko kumuluje się by z trzykrotną siła uderzyć i w nas. Byliśmy u stóp Niagary, przy samej ścianie wodospadu, którego wody z potwornym łoskotem rozpryskiwały się przed statkiem. To jednak nie zatrzymywało naszego kapitana – on jak oszalały sunął dalej.
Czytam mój zapis z tego dnia: „Mam na twarzy i w ustach smak wód Niagary, czuję siłę tego wodospadu, doświadczam mistyczności tego miejsca. Patrzę na Rostka. Huk towarzyszący spadającej wodzie uniemożliwia nam podzielenia się słowami tą chwilą. Alę patrzę na Niego i wiem, że czuje to co ja. Strach, zachwyt, zdziwienie”.
Po chwili jednak wszystko ucichło. Jesteśmy ocaleni, nic nam nie grozi!

Wysiedliśmy cali mokrzy, rzuciliśmy krótkie ‚powodzenia’ nowej grupie turystów, szybko doczyściłam aparat i sunęliśmy dalej.
Bo Niagara funduje wiele emocji!

Cave of the Wind, czyli Jaskinia Wiatrów była kolejnym punktem, który mogliśmy zaliczyć z Niagara Pass. Przy wejściu do „atrakcji” dostajemy kolejny raz żółty kapturek by nie przemoczyć ubrań, a także – BONUS – laczki na rzepy, dzięki którym nasze buty nie będą wyglądać jak dwa zbiorniki wody, a i przyczepność będzie lepsza.
Trasa prowadzi przez mosty, schody, przejścia, kładki i pomosty tuż przy samym wodospadzie, za którym kiedyś znajdowała się jaskinia. Doświadczyć można siły wiatru,  a przede wszystkim siły wody.

Hurricane Deck jest chyba największą atrakcją. Znajduje się on bezpośrednio pod wodospadem i już sekunda wystarczy by być totalnie przemoczonym. Co ciekawe miejsce to pozwala odczuć siłę wiatru podczas huraganu.
Oczywiście mowy nie ma, żeby aparat wyciągnąć. Huk i ilość płynów jest tak duża, że przypuszczam, że nawet w futerale nie pozwoliłabym sobie na zalanie aparatu.

Po jakimś czasie stwierdziliśmy, okej, fajny wodospad, wszystko pięknie, ładnie, ale .. co my tak naprawdę o nim wiemy? Chodzimy, podziwiamy, podjeżdzamy pod samą jego ścianę, zakłócamy jego spokój, ale podchodzimy do niego bez szacunku. Jesteśmy ignorantami i to nam trzeba przyznać.

Fakt, jadąc tutaj wydawało nam się, że żeby dojść do Wodospadu będzie trzeba pokonać  las, przejść trzy mosty i przeskoczyć jedną górę. Że gdzieś na samym końcu zmagań, będzie czekać na nas ona – Niagara. Że owszem będą turyści, że nie będziemy tam sami, jednak, że Niagara będzie królowała nad całą otaczającą ją przyrodą.

O my naiwni!

Nad Niagarą królowały przebrzydkie budynki, zieleni nie było prawie wcale, a cała naturalność tego miejsca chowała się pod osłoną technologii.
Jednak potem wyszła tęcza. Niby normalne zjawisko, niby powszechne. Ogromna ilość pary wodnej połączona ze słońcem. I nagle zniknęły wszyscy i wszystko.  I zostaliśmy tylko my i huk Wodospadu.

I mimo tej całej kontrowersji, która towarzyszyła nam podczas  pobytu, wykorzystania cudu przyrody w tak komercyjny sposb, z którego przecież i my korzystaliśmy, stwierdziliśmy, że Niagarę da się lubić.