Krajobrazy Sycylii.

Kontrast. Różnorodność. Bogactwo.
Tak w skrócie opisać można krajobrazy Sycylii.

Pojedziemy teraz palcem sercem po mapie by lepiej poznać wygląd wyspy w różnych jej częściach.
Zaczynamy!

Sycylia o jakiej marzyliśmy.

Trasa z Trapani do Parku Zinagro zachwyciła nas od razu.  Być może spowodowane było to pierwszym zetknięciem z sycylijską naturą.
Wspinanie się po serpentynach do urokliwego Erice, zjeżdżanie w dół, znów pnięcie się w górę. Droga ta jak rollercoaster dostarcza wrażeń, przez które nasze auto coraz szybciej traciło swą cenna benzynę.
Ale to co dane jest nam zobaczyć rekompensowało wszystko.

Piękne, obrośnięte zielenią klify, pasące się pod gajami oliwnymi owce, których dumnie strzegły psy pasterskie, wyrastające jakby znikąd surowe skały, opuszczone plaże z grupką rybaków w spokoju łowiących ryby, konie wystawione na samopas, wreszcie drogi wbite jakby pomiędzy góry, a morze.

Słońce zachodziło, z daleka ludzie w małym kamperze rozbijali namioty, a na horyzoncie podziwiać można było grę świateł. I tylko gdzieś w oddali słychać było świst innych aut pędzących autostradom do Palermo.
Rozbiliśmy się na pobliskiej plaży by rankiem móc podziwiać krajobrazy Parku Zingaro.

Co można kupić za 3 euro, czyli Park Zingaro.

Za 3 euro można wiele. Jeśli jest się obrotnym podróżnikiem, za 3 euro można zrobić zakupy w supermarkecie, które starczą na pół dnia, można kupić pamiątkowy kieliszek lub magnez na lodówkę, można wynająć rower na godzinę lub kupić dwie gałki bardzo dobrych włoskich lodów. Za 12 zł (które 3 euro dają po przeliczeniu) można kupić całkiem znośne wino, 3 piwa lub zjeść dobry, swojski obiad w Krakowie.

A co za 3 euro można kupić na Sycylii? Otóż można kupić wejściówkę do jednego z piękniejszych parków narodowych jakie było nam dane oglądać – Parku Zingaro.

Za 3 euro można pochodzić po wydeptach dróżkach otoczonych trawami, kaktusami, krzewami i palemkami.

Za 3 euro można odnaleźć malutkie zatoczki z białymi plażami i turkusową wodą. Jeśli nie jesteśmy tu w sezonie okazuje się, że Park zarezerwował plaże tylko dla nas. To wspaniałe uczucie! Wydawać się może, że odkryliśmy miejsce, w którym nikt wcześniej nie był. Nasz własny kawałek na tej ziemi.

Za 3 euro możemy podziwiać gigantyczne wejścia do jaskiń. Groty, które przy większej ilości czasu można zwiedzać od środka.

Za 3 euro możemy się poczuć mali. Tak naprawdę malutcy. Dzięki gigantycznym formacją skalnym otaczającym nas z każdej strony wydaje się jakbyśmy zostali zamknięci w pudełku.

 Za 3 euro można podpisać się w księdze pamiątkowej znajdującej się w jednym z muzeów, można zrobić piknik w otoczeniu wspaniałych widoków, można się zmęczyć i wypocząć zarazem.

Tak.. za 3 euro można naprawdę wiele, ale zapłacenie za wstęp do Parku Zingaro, było chyba naszym najlepiej wydanym 3 euro.

 Pośród gór i dolin.

Zachwycić, a zarazem zadziwić może trasa Cefalu – Enna.
Wyjeżdżając z miasteczka położonego nad morzem nagle zaczyznamy wjeżdżać w lasy. Jest to szybki i niespodziewany przeskok. Przebijamy się przez ulice krzaków, gęsto zarośniętych drzew. Droga cały czas, serpentynami wiedzie w górę. Nagle na końcu drogi widzimy mały przesmyk światła. Wiemy co dalej nastąpi, widzieliśmy to na mapie, ale dajemy się zaskoczyć.
I oto naszym oczom ukazują się pasma górskie, zielone doliny, malutkie kaniony, skały wokół których jak grzyby po deszczu obrosły maleńkie wioseczki, a czasem nawet pojedyncze chatki.

Lekko spoglądam w dół. Rostek skupiony jedzie po zawikłanych drogach dzięki czemu pniemy się coraz wyżej. Ojj nie chcielibyśmy być na miejscu osoby, która najprawdopodobniej poczuła adrenalinę i wgniotła lekko metalowe płotki stanowiące barierę między drogą a doliną.

Scieżka cały czas zakręca, to w lewo, to w prawo i znów lewo. Co jakiś czas robimy postoje. Nie tylko po to by popodziwiać widoki, ale i po to, by Rostkowi nie zakręciło się w głowie.
Od czasu do czasu mija nas jedno, dwa samochody, ale góry te dają nam wrażenie jak gdybyśmy byli tu sami. Jakby zaprosiły tylko nas i stado krów pasących się tuż obok drogi.

Jedziemy od wioski do wioski. Większość z nich pokryta w gęstych chmurach. Droga zajmuje nam jakieś 3 godziny. Licznik pokazujący stan benzyny w baku znów stanowczo za mocno spadł. Ale.. to nic!

Zielono mi!

Na odcinku Enna – Katania są i łąki! Mamy szczęście. Podobno latem wszystko jest tutaj bladożółte, zasuszone od żaru . Nam się udało. Kwietniowe słońce nie zabrało ze sobą tych wszystkich odcieni zieleni, które nas otaczają.

Gdzieniegdzie można dostrzec pojedyncze drzewa, małe gaje oliwne, drzewka pomarańczy. W oddali słychać dźwięk traktora, a  gdzieś daleko wszędobylską zieleń przełamuje żywy kolor granatu należący to jednego z nielicznych jezior.

 

Zaśnieżona Etna

„Oszuści!” Tak brzmiało pierwsze moje słowo po pokonaniu pierwszych 100 metrów na szczyt wulkanu. Tutaj od razu musimy się do czegoś przyznać: Nie potrafimy chodzić po górach. Po prostu nie umiemy tego robić. Możemy godzinami chodzić i wykonywać trasę po 20 kilometrów dziennie zwiedzając pieszo miasta czy wracając do naszych odległych miejsc noclegowych, ale mały pagórek sprawia nam gigantyczne trudności.
Podziwiamy ludzi, którzy zdobywają kolejne szczyty (tutaj szczególny uznanie dla Magdy i Tomka z blogu z2strony, którzy podczas swojej 4-letniej podróży dookoła świata zaliczają swój kolejny x-tysięcznik). My po prostu umieramy gdy słyszymy, że będzie pod górkę. Ale zawzięliśmy się. Przeczytaliśmy wspaniałe opisy, które głosiły, że wejście na Etnę jest bardzo przyjemne, że ludzie w japonkach wchodzili, że wietrzyk, że widoki, że spokój ducha.
Tja, przyjemnego nic w nim nie było, ledwo daliśmy radę wejść w traperach, wiatr wiał jak nienormalny, widoki, cóż tu się oszukiwać – sama mgła, a spokoju to na pewno nie miał Rostek, który przez całą drogę musiał wysłuchiwać całych moich żali.

Praktycznie 90% turystów, żeby zdobyć Etnę wybiera wjazd kolejką/autobusem. Przyjemność ta kosztuje 45 euro, dlatego też postanowiliśmy dołączyć do 10% grupy skruszonych wędrowników.
Jednak już po pierwszych 100 metrach błagałam o znalezienie na trasie 45 euro, zawrócenie i wjeździe na mechanicznych siedzonkach

Po jakiś 400 metrach klnełam, skakałam  krzyczałam w niebogłosy. Uwierzcie potrafię być upierdliwa, a Rostek Bogu ducha winny zbierał opieprze za każdy najmniejszy podmuch zimna. Mijający nas w ciepłych jeepach turyści śmiali się z zawieszonego na moich uszach swetra, który mnie ogrzewał, a ja miałam ochotę ulepić największą śnieżkę świata i ich obrzucić.

Po ponad godzinie drogi usiadłam na śniegu i oznajmiłam, że nigdzie nie idę. Że żadnego turysty na szlaku od początku naszego wejścia to typowy znak i że koniec kropka, niech sobie Rostek wchodzi sam. Nie wiem jak ten człowiek to robi, nie wiem jak znajduje te wszystkie siły – zarówno fizyczne jak i psychiczne (dla mnie), ale on tylko uśmiechnął się, wziął mnie za rękę i cały ciężar mojego ciała przyjął na siebie, tak, że jedyne co miałam do roboty to po prostu ruszać nogami. Nie miałam siły. Po prostu jej nie miałam.. Myślę, że w tym momencie najbardziej zawiodłam samą siebie.
Apogeum mojego zła nastąpiło w momencie, w którym zjeżdżający w dół patrol wulkanu, oznajmiła nam, że nie wejdziemy praktycznie wyżej gdyż jest małe zagrożenie wybuchem (Etna to czynny wulkan) i że radzą nam zawrócić.

….

Siedząc jednak w aucie już na dole, po zawróceniu i zejściu, zrozumiałam, że nie mogę tego traktować jako prywatną porażkę. Że muszę do tego podejść jak do kolejnej bariery,  która chociaż trochę udało mi się przekroczyć. Nie mogłam powiedzieć, że byłam z siebie dumna. Nie dotarłm na szczyt, w połowie drogi zwątpiłam, a w drugiej połowie potrzebowałam niemałej pomocy, ale coś osiągnęłam.
Doszliśmy na 3/4 wulkanu, moi mili! A dla nas to niemały wyczyn!

Pod czujnym okiem Etny

Etna czuwała nad nami całą drogę do Taorminy. Nie potrafiliśmy jej stracić, a i ona nie dawała szans żeby o niej zapomnieć. Dostarczała nam pięknych widoków, chłodnego klimatu oraz podróży w otoczeniu górskich kozic, które wyskakiwały co chwile z różnych zakamarków.

 

 Znów otaczały nas charakterystyczne dla sycylijskiego krajobrazu góry, dolny, pojedyncze domy i zmieniające swoją szerokość ścieżki wijące się wokół skał.

Turkus wód i masyw skał

Były góry, doliny, były łąki i gaje oliwne, był śnieg, wiec przyszedł czas na iście wyspiarskie widoki – wybrzeże! Takie widoki zafundowała nam trasa Taormina – Cefalu. Masywne góry ze środka wyspy tutaj znajdują swoje ujście kończąc swoją majestatyczność w turkusie wód.

Oczywiście jak zawsze nie obyłoby się bez domków ulepionych do skał. Cały czas zastanawiało nas jak Ci ludzie codziennie radzą sobie z podchodami pod górę. Z drugiej strony zazdrościliśmy im pięknych widoków, bliskości morza i rześkości w życiu na wysokości!

Jednak jak górskie widoki nie nudziły nas wcale i co zakręt dawał inną perspektywę, tak ciągłe patrzenie na turkus wód i kolorowość 4-gwiazdkowych kurortów szybko nam się zbrzydło.
Mimo wszytko miejsce to pokazywało całkowicie inną, dotąd nie znaną nam Sycylię.

Zakończyliśmy nasz objazd po północnej części Sycylii. Powrót do Trapani ze względu na małą ilość czasu postanowiliśmy pokonać autostradą.

Północ Sycylii nas zachwyciła.
Jednak cały czas się zastanawialiśmy – czy mamy czego żałować nie będąc w jej południowych regionach ?

______________

Psssst, a wiecie, że po Sycylii, a właściwie dookoła Sycylii podróżować możecie również wynajętym jachtem?
Pozwoli Wam to zobaczyć tą cudowną wyspę z całkowicie innej perspektywy!
Zobaczcie sami, a wyjazd na Sycylię może się okazać przygodą życia!

Klik po przygodę życia!