Smutne oblicze Filipin.

Na Filipinach mieszka obecnie około 104 milionów ludzi. Kraj ten znajduje się na 12 miejscu na liście najbardziej zaludnionych państw świata, obok Meksyku i Etiopii, z czego w samej Manili populacja wynosi około 20 milionów. Daje to około 43 tysiące osób na kilometr kwadratowy (dla porównania Warszawa to około 3,5 tysiące osób/km2)

Nie trzeba iść daleko od biznesowej, ekskluzywnej dzielnicy miasta, by poznać jego drugie oblicze. Tondo, największe slumsy Manili, w których gęstość zaludnienia sięga aż 80 tysięcy na kilometr kwadratowy, pokazują obraz biedy i nędzy. Tutaj nie ma szklanych budynków, klimatyzowanych pomieszczeń, taksówek czy apartamentowców. Przeciętny mieszkaniec stolicy nie zapuszcza się w te rejony, a i policja jakby zapomniała o istnieniu tego miejsca. Nikt nie chce się mieszać w rozrachunki sąsiednich gangów.

Słowo bieda nie odzwierciedla tego miejsca. Tutaj smród dymu, spalin, syfu, śmieci i moczu miesza się ze sobą tworząc odór, miejscami nie do wytrzymania. Na ulicach stoją stare lodówki, zużyte wiatraki, niedziałające telewizory. Labirynty przejść, uliczek i chodników znane są tylko mieszkańcom, a prowizoryczne domy zrobione są z blach, drutów, kamieni i kartonów. Nie ma tutaj dostępu do bieżącej wody, ludzie piorą i załatwiają wszystkie potrzeby biologiczne na zewnątrz,a plac zabaw to malutkie boisko do koszykówki z rozwaloną obręczą. Wiszące nad ulicami pranie to jedyny kolorowy akcent.

Na gankach domów siedzą kobiety w ciąży. Nie jedna, nie dwie, dziesiątki, czasami setki. Tutaj nikt nie ma pieniędzy na zabezpieczenie, a większość mieszkańców nie ma nawet pojęcia o chorobach wenerycznych. Ostatnia kampania HIV miała miejsce na Filipinach ponad 20 la temu. Nikt się więc nie bada, nie leczy, no bo i gdzie? W Tondo nie ma lekarza.

Są za to junk shopy. Setki junk shopów. To jedne z niewielu miejsc gdzie można zarobić kilka peso. Ludzie chwytają się tutaj wszystkiego: są riksiarze, którym się „udało” i odziedziczyli motor po ojcu, są naganiacze pasażerów zarabiający średnio 20 peso za jeden wypełniony po brzegi jeepney, są mechanicy i są ludzie zbierający śmieci, których zarobek zależy od ilości przywiezionych do junk shopu butelek.
Codziennie na ulice wychodzi tysiące osób w poszukiwaniu zużytych plastików. Przy segregacji śmieci pracują kobiety i mężczyźni, emeryci i nastolatki. Spory procent to dzieci, które nie ukończyły jeszcze 15 roku życia.

A dzieci jest tutaj od groma. Biegają nagie, umorusane, pobite, z zapaleniami, zakażeniami i chorobami, o których nawet nie wiedzą, skaczą po starych rikszach, wspinają się na zużyte sprzęty, bawią się w błocie i na wysypisku. Nikt się nimi nie przejmuje.  W ich dużych pięknych oczach widać strach, zaciekawienie, czasem smutek. Biegają między blaszanymi domami trzymając popsute zabawki, zużyte kosmetyki i cukierki podkradzione gdzieś na straganie. W samej Manili odnotowuje się ponad 3500 tysiąca dzieci żyjących na ulicy, 3% nie dożywa nawet 5 roku życia. Dla większości nie ma już przyszłości.

Ludzie pieniędzy nie mają, a przeżyć trzeba. Zapożyczają się więc u pobliskiej mafii, która za dzień opóźnienia dolicza sobie nawet 50% odsetek. Ludzie zadłużają się bardziej i bardziej. Bywa tak, że dzieci spłacają jeszcze długi ojców i dziadków.

Samobójstwa, bitwy gangów, gruźlica, zarobaczenie, niedożywienie, choroby przenoszone przez szczury – to tylko niektóre z wielu przyczyn zgonu. Nikt nie dożywa tutaj spokojnej starości w spokoju i dobrobycie.

Coraz większym problemem staje się również seksturystyka. Według niektórych organizacji ponad połowa turystów to turyści seksualni.  Młode Filipinki mogą przyjąć nawet 20 klientów dziennie, a Filipiny są jednym z największych eksporterów niewolnic (z czego ponad 100 tysięcy importuje sama Japonia). Mówi się o 40 tysiącach dzieci świadczących usługi seksualne (dane z 2010 roku), a liczby nieuchronnie rosną.

Dlaczego w ogóle piszemy ten tekst? Dlatego, że przed przyjazdem na Filipiny, nie mieliśmy pojęcia o skali tego problemu.  A problem jest i mówić o nim trzeba, wręcz należy! Filipiny to nie tylko turkusowe wody Coron , złote plaże Boracay, przepiękne pola ryżowe północnego Luzonu. To też bieda, smutek, rozpacz i przeraźliwa walka o życie – każdego dnia…

Każdemu kto wybiera się w tamte strony polecamy blog prowadzony przez Anię (wAzji.pl) oraz świetnie napisaną książkę „Eli, Eli” autorstwa Wojciecha Tochmana, wzbogaconą o poruszające zdjęcia Grzegorza Wełnickiego.